در ایران باستان بجای کلمات خانم و آقا که ریشه مغولی دارند، اجداد خوش سلیقه ما به زن، "مِهربانو" می‌گفتند یعنی کسی که مهر خلق میکند :)

و به مرد، "مِهربان" می‌گفتند به معنای نگهبان مهر :)

همدیگر رو با این کلمات پرمعنا صدا بزنیم ...
"مِهربانو " همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست ...

"مهربان" همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ...

حال تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه عشق سیراب شود.
(دکتر ایرج وثوق)

* تقدیم به مهربانوها و مهربان های گرامی :)

ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﮐﺒﯿﺴﻪ ﻭﺟﻮﺩ ندﺍﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎﻩ ۲۹ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩﻩ، دﺭ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻃﯽ ۱۲۰ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ذﺧﯿﺮﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﯼ 12 ﻣﺎﻩ،۱۳ ﻣﺎﻩ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ، دﺭ ﻣﺎﻩ
ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﺮﺝ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﺸﻦ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻫﻢ ﺩعا ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ۱۲۰ﺳﺎﻝ ﻋﻤﺮ کنند ﺗﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﻪ ﺭﺍ
ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ!!! :)



:) :) :)

ایشالا هممون 120 ساله بشیم :D